CPOC, Caring for Poor and Orphaned Children

Na een hobbelige reis in een propvol minibusje kwamen we aan bij het weeshuis. De initiatiefnemer, Mr. Kim was er zelf niet. Ze waren met de weeskinderen een dagje naar een waterpark. Wij speelden met de andere kinderen die er waren en dat was heel erg leuk. Toen ze terug kwamen van het park, vertelde Mr. Kim dat onze hulp hard nodig was in het nieuwe centrum, een uur daar vandaan. Weer een hobbelige rit naar het nieuwe centrum. Dit moet een weeshuis worden en een school waar engelse les gegeven wordt.

De andere vrijwilligers waren erg aardig, 4 uit engeland, 1 uit australië en 2 uit israël. We hadden een kokkik die lunch en avondeten kookte voor ons, elke dag rijst met groente. De douche was een bakje regenwater over je hoofd, maar het was echt prima! We sliepen met alle vrijwilligers boven op 1 kamer. Behalve Kris, hij had zijn eigen kamer omdat hij 6 maanden daar blijft! We hadden ook een huiskitten, genaamd simba. Ze heeft op een ochtend een dikke hagedis gevangen en helemaal opgegeten.. we hebben met open mond zitten kijken naar dit schouwspel.. maar we waren trots op dr dat ze haar eigen eten heeft gevangen.

In de ochtenden gebeurden er niet zo veel, we verfden wat op de muren, kletsen met elkaar, dachten na over de lesstod van de dag, wie zorgt voor welke klas etc. Na de lunch kwamen de meeste kids al, en speelden we met ze tot 3 uur. Daarna was er tot 5 uur les en daarna weer spelen. Het is zo mooi om te zien hoe blij deze kids zijn met een simpel spelletje, geen technologie, helemaal niks..

Kaan heeft zelfs de meest stoute jongens weten te betrekken bij lessen, ze vonden het eerst niet cool natuurlijk maar uiteindelijk wist Kaan ze in de les te krijgen, waardoor er een nieuwe klas ontstond van 8 jongens! Super leuk! Ook heeft hij al volleybal spelend nog een meisjes klasje gevormd, die eerst zo verlegen waren, echt heel knap van hem!! Hij gaf les aan beide groepen en ook nog aan de aller kleinste, maar die groep is heel lastig omdat ze heel weinig begrijpen.

Debbie gaf les aan de middelste groep en de oudere groep. Vooral de oudere groep verwachtte echt een les, dus het was een uitdaging elke keer wat te bedenken. Samen met Auri (australische meisje, die we ook gaan bezoeken in australië) en Kris deden we een les over dromen. Op de muur was een boom geschilderd die we omdoopten tot dream tree. Hun dromen schreven ze op bladeren van papier om ze vervolgens in de boom te plakken. De dromen zijn zo ontroerend, een paar voorbeelden:
"I want to have a good husband"
"I want to take care of my family"
"I want to go together with my parents to Angkor Wat"
"I want to become a doctor to take care of the people in my country"
"I want to visit australia"
Debbie realiseerde zich op dat moment, dat ze al een goede man heeft gevonden, bijna naar Angkor Wat zal gaan en ook nog naar australie in februari... ik werd er emotioneel van en voelde me heel dankbaar.. waar deze kids van dromen is zo ver weg nog van ze.. en wij doen het gewoon.. erg dankbaar voelde ik me!

Als de kids weg waren speelden we veel kaart spelletjes, altijd erg gezellig 1 avond hebben we ook gekookt, op initiatief van het joodse stel.. we hebben shakshuka gemaakt en aardappelpuree.. echt goddelijk na een week 2 x per dag rijst!!!

Toen kwam het afscheid... debbie voelde haar ogen al vollopen.. al die snoetjes die het niet leuk vinden dat we gaan.. al snel volgde de ene tekening na de andere van de kids.. zo lief! Toen begon Palla te huilen, een van de jongens uit kaans klasje, deze jongen is 14 en maakte een tekening met de tekst: "I love kaan and debbie" ......
Chantrea (dit was debbie's lievelingetje) moest ook huilen, waarna we ook niets anders konden dan huilen... Kris was ook geemotioneerd dat we gingen.. het was zo moeilijk om weg te gaan.. eenmaal in het busje terug naar Phnom Penh moesten we allebei erg huilen.. wat zijn we toch dol op die kids.. en dat na 1 week...

Het was echt een fantastische ervaring.. een die we niet snel zullen vergeten!!!